Nie mam siły się bronić

Witajcie Kochane :-*
Mam taki problem i bardzo mnie to martwi. Jakieś 3 tygodnie temu miałam ekstremalny głód podobno zupełnie normalny objaw u osoby chorej na anoreksję. Bardzo dużo o tym czytałam bo wystraszylam się ,że to może bulimia. Ciagle byłam głodna ale nie tak normalnie tylko jak jakiś wyglodnialy pies. Non stop myślałam tylko o tym co zjem i kiedy. Cały czas uczucie głodu było bardzo silne nawet 15 min po posiłku. Przeczytałam w necie ,że tak się właśnie dzieje ,że to normalne. Postanowiłam się tym nie martwić i jeść. Dodam ,że moja mama była w siódmym niebie bo nie musiala mnie zmuszać, ba nawet sama upomnialam sie o posiłek. To nie były napady bo jadlam w 100% zdrowo tylko więcej niż te 1600 kcal w sumie to nawet nie liczylam ale tak na oko szacuje. Cieszylam się bo wreszcie coś mi smakowało.
Niestety szczęście trwało 3 dni,potem choroba wróciła ze zdwojoną siłą. Jestem bardzo słaba ,nie mogę patrzeć na jedzenie. Dodatkowo jestem opuchnieta przed okresem i nie umiem sobie wytłumaczyć ,że to nie jest przytycie. Doskwiera mi bardzo samotność i ucielam jedzenie do tego stopnia ,że sama siebie przerazam. Wydaje mi się ,że jem 10000 kcal . Zaczelam zapisywać to co jem ,żeby nie liczyć na oko i pokazać swojej głowie ,że robi mi wodę z mózgu. To ile ja jem jest straszne ,staczam się i wiem ,że jak tak dalej będzie to strace terapie. A najgorsze jest to ,że nie mogę się zmusić nawet do nutricdrinka bo mój mózg twierdzi ",że najadlam się przez te 3 dni na cały miesiąc i teraz jestem gruba" wiem ,ze to wytwór choroby ale to jest takie silne.
Jak ja nienawidzę tej anoreksji .....